De tijd vliegt.....

Het is alweer een hele tijd geleden, maar nu dan toch eindelijk weer eens up-date. Ik heb onderstaande een week geleden geschreven en was van plan om de update niet te uitvoerig maar wel compleet te maken, dus tot de tijd en plek en waar ik nu ben aangeland. Maar helaas, voordat ik het wist zat ik alweer in bussen naar andere plekken en was ik bezig met van alles te bezoeken en te doen en is het verhaal dus nog steeds niet volledig. Ik zet hetgeen nu toch maar op mijn blog. Voor de volledigheid: ik ben nu in Potosi waar ik morgenvroeg een mijn ga bezoeken waar nog steeds in gewerkt wordt. Waarschijnlijk krijg ik dan ook een demonstratie met dynamiet te zien, die je gewoon met je melk en aarbeienjam in de supermarkt kunt kopen....

Allereerst even een korte uitleg. Sommigen vroegen zich af waarom zij de eerste berichten niet gekregen hadden. De reden is dat ik vlak voor mijn vertrek mijzelf een lijst gemaild had met alle mailadressen. Echter na aankomst in Cuba bleek die lijst niet te openen te zijn. Ik heb het een aantal malen geprobeerd maar ik kreeg het niet voor mekaar. Ik heb toen mijn broer gevraagd of hij daar iets in Nederland mee kon doen. Het is hem uiteindelijk gelukt om alle maildressen eruit te krijgen en mij opnieuw te mailen.

Erg leuk om alle reacties van al mijn ex-collega´s te lezen. Ik kan jullie zeggen dat een aantal kado´s die ik van jullie gekregen heb erg van nut zijn gebleken. Vooral de broek, (hoewel model hobbezak maar erg fijn in de jungle), de poncho (het blijkt formaat party tent te zijn, de bevolking van een gemiddeld bergdorp kan zich er onder verschuilen, én erg rood, als ik ´m aan heb rennen kleine kinderen en honden bang weg.... maar goede kwaliteit en ik heb ´m een paar keer echt nodig gehad), en de zaklamp (erg handig... bedankt Rosie).

Verder wil ik nog even zeggen dat sommigen een vraag als reactie achter laten. Van de meesten heb ik het mailadres in mijn gewone orange-adressenboek, maar niet van allemaal. (Marieke, ik heb je geprobeerd te vinden in de lijst, maar je hebt waarschijnlijk een niet te herkennen adres...) Als je me iets wilt vragen of af als je me gewoon wilt mailen, dan kan dat op petertaminiau@orange.nl. Die check ik ook nog regelmatig.

Goed, en dan nu de update. Het is inderdaad waar dat ik drukke weken achter de rug heb en veel heb gedaan. Ik check mijn mail regelmatig en heb sommigen een gewone mail gestuurd, maar ik vond niet altijd de tijd (en had soms ook gewoon niet zo´n zin) om lange tijd in een internet-café te zitten. Daardoor heb ik nu heel veel te vertellen. Ik zal het bij een samenvatting houden van de dingen die gedaan heb.

Allereerst zal ik nog even vertellen hoe het afgelopen is met die rat. De volgende dag ben ik met Peter, Alayna´s partner, mee geweest om inkopen te doen voor een BBQ de volgende dag. Daarna zijn we naar hun huis gegaan. Hij heeft 3 kamers boven zijn eigen huis die hij verhuurt. Erg mooi, met een dakterras met prachtig uitzicht over Ayacucho. Hij vroeg toen of ik niet een van die kamers wilde huren. Een mooie ruime kamer met eigen ligbad (!). Terugdenkend aan die rat had ik niet zoveel bedenktijd nodig. En ik heb dus ruim 2 maanden bij Alayna en Peter gewoond. Er waren nog 2 andere huurders, Vincent en Wendy , dat was erg gezellig. Alayna en Peter waren zeer gastvrij, en we hebben vaak samen gegeten, filmpje gekeken en gedronken. Ik heb dus niet zoveel problemen meer gehad met de rat. Ik hoorde van andere bewoners in dat pand dat ze ´m soms nog wel eens voorbij zagen schieten. Een maand later hebben Gustavo en Vetter, beiden werkzaam op de talenschool, de keuken afgesloten en het keukenblok naar voren getrokken. Er kwamen 2 ratten tevoorchijn, één was al dood de andere niet. Die hebben ze in een soort van ´Tom and Jerry´-actie doodgeslagen.

Ik heb dus ruim 2 maanden lesgegeven. Met veel plezier. Ik had wat ongelukkige lestijden. ´s Ochtends vroeg (heel vroeg...) en ´s avonds laat, daar moest ik even aan wennen. Het lesgeven heb ik als zeer leerzaam ervaren. Het kostte me elke dag wat voorbeidingstijd, maar ik vond de lesmethode (een Amerikaanse) goed, met veel lesideeën en veel afwisseling. Het niveau is laag, maar ze zijn wel leergierig. De grootste uitdaging was om ze aan het praten te krijgen. Daar besteede ik wel veel aandacht aan. Ze voelen (bijna) allemaal heel veel onzekerheid om te praten, en soms moet je het echt uit ze trekken en sommigen praten bijna onhoorbaar. Deze 2 maanden en eigenlijk deze reis hebben me wel aan het denken gezet over mijn plannen voor de toekomst. Daar ben ik nog niet helemaal over uit, ga ik nu het ook nog niet over hebben.... Maar dat horen jullie nog wel. (Rachel en Björn hebben er wel al iets over gelezen, bedenk ik me nu.)

Vanuit Ayacucho heb ik nog wat trips gemaakt. De eerst was met Vincent en Judith, een andere docente, naar Vilcashuaman. In dit dorp zijn een paar mooie Inca-ruines te vinden. Saillant detail: in het verleden was maar een stukje muur van een Inca-tempel te zien, waar bovenop een kerk door de spanjaarden is gebouwd. Daarvoor stond echter een politiebureau. Deze is in de jaren tachtig door Lichtend Pad opgeblazen. Blijkt daaronder opeens een groot gedeelte van de tempel tevoorschijn te komen! Waar een terroristische actie al niet goed voor is... Daarna hebben we een met een gids nog een prachtige wandeling gemaakt door de bergen en langs wat andere ruines.
Een ander trip heb ik gemaakt met Wendy naar een dorp heel hoog in de bergen. Wendy was in Ayacucho voor een onderzoek naar Lichtend Pad (heel kort samengevat) voor haar studie. In het verleden is in dit dorp veel gebeurd en vlak in de buurt ligt een militaire basis, vroeger was dat voor Lichtend Pad, nu voor de drugs (is mij verteld). Wij werden meegenomen door Heraklio, een vriend/werknemer van Peter. Zijn vrouw heeft familie in dat dorp en die familie heeft daar lama´s en alpaca´s. Heraklio ging er naar toe om een alpaca te slachten en het vlees mee te nemen. Er was ons verteld dat het een klein en arm dorp was maar toch was het schrikken.... Hoe die mensen daar leven is moeilijk te beschrijven. Zij leven eigenlijk nog steeds op een manier zoals hun voorouders eeuwenlang hebben geleefd. Geen electricitiet, geen stromend water... Kleine huisjes uit keien gebouwd, aardegrond als ´vloer´, buiten aan een lange paal hangen stukken vlees; ze koken op gesprokkeld hout. Wij konden mee-eten. Ik was heel erg blij dat het pikdonker was in dat hutje, want ik kreeg een soort vette soep en wat gekookte aardappels en af en toe kreeg ik iets ondefineerbaars in mijn mond, het was een stuk van een dier, maar wat.... Ik wilde het ook niet weten.
Maar wel een hele mooie omgeving. Het dorp bestond uit 4 of 5 families. Het vreemde was dat er een paar bakstenen gebouwen stonden die niet gebruikt werden, ooit gebouwd door de regering in een poging om de het dorp te moderniseren. Echter, deze mensen willen hun leefstijl niet veranderen. Wendy en ik konden in een van de gebouwen slapen. Als bed werd een stapel alpaca-vachten op de grond gespreid. Dit klinkt mischien iets mooier dan het werkelijkheid was, het was namelijk ronduit smerig We moesten al om 19.15 gaan slapen, want geen electriciteit dus aardedonker. We hadden echter nog helemaal geen slaap, dus we lagen daar maar wat te praten, raad-spelletjes te doen en liedjes te zingen. Plotseling hoorde we een schot. We wisten dat die militaire basis in de buurt was. We hoorden steeds vaken schieten, totdat plotseling leek alsof er en oorlog uitbrak met granaten en al. Af en toe werd het iets minder, maar dan begonnen ze weer. Wij dachten dat een oefening was en vroegen ons af of ze dat vaker deden. Ook scheen er soms licht bij ons naar binnen. Toch dachten we dat ze een eind weg bezig waren, want ze doen zo iets toch niet vlak bij het dorp waar mensen nog getraumatiseerd waren door het Lichtend Pad-verleden? Dus ondertussen bleven we nog maar wat spelletjes doen en liedjes zingen. De volgende ochtend om 6 uur loop ik naar buiten en zie ik Heraklio staan met een bezorgd gezicht. Hij vroeg naar afgelopen nacht en hij vertelde wat hij had gezien vanuit zijn hut. Het bleek dus dat die soldaten bezig waren met een oefening in het gebouw waar wij sliepen! Hij zag dat ze schietend een andere ruimte dan de onze binnenstormden. Als ze een andere ruimte hadden gekozen....
Daarna was ik getuige van hoe een paar dorpelingen en Heraklio een alpaca vingen en hoe die binnen een uurtje geslacht en in stukken gesneden en gehakt werd. Er liepen een paar honden omheen die blij waren met de naar hun toegegooide stukken afvalvlees en ingewanden. Ik heb foto´s voor de geinteresseerden... Daarna werd de rugzak van Heraklio volgeladen met vlees (kilootje of 40) en wandelden we van de berg terug naar de dichtstbijzijnde stad. Een prachtige wandeling van 4 uur.